Posts

Showing posts from April, 2020

मुलांची गृहभेट एक अविस्मरणीय अनुभव.....

Image
नमस्कार !  भटकंतीची पाठशाळा या लेखमालेला केवळ भारतातूनच नाही तर जगभरातून मराठी वाचक उदंड प्रतिसाद देत आहेत. अनेक नवीन वाचकांनी मी कोण, काय करते असे प्रश्न विचारलेत. लेखाच्या खाली मी आमच्या संस्थेच्या website ची लिंक दिली आहे. ती पाहिल्यावर संस्थेच्या कामाचा अंदाज येईल. आमच्या कडे मागच्या वर्षी कविता नावाची एक मैत्रिण शिक्षकांच्या प्रशिक्षणासाठी आली होती.  आमच्या वसतिगहात राहणाऱ्या काही मुलांच्या घरी ती जाऊन आली. त्यांचं आयुष्य तिने अनुभवलं आणि शब्दबद्ध केलं. तिचं लिखाण मला भावलं. म्हणून ते आपणा सर्वांबरोबर share करत आहे. आमच्या कडे वसतिगृहात मुलं कुठून येतात आणि त्यांची आर्थिक  स्थिती कशी आहे याचा अंदाज येईल. केवळ  वसतिगृहातीलच नाहीत तर आपल्या तिन्ही शाळातील सर्वच मुले आपल्या कडे निःशुल्क शिकतात. ही सर्व मुले गरीबी रेषे खालील कुटुंबातील आहेत. अत्यंत दुर्गम अशा अलिराजपुर, बडवानी, खरगोन या जिल्ह्यातील आहेत. पुढचे तीनचार  दिवस जरा इतर कामांमध्ये व्यस्त असेन म्हणून  भटकंतीची पाठशाळाचा लेख पाठवता येणार नाहीत. तिने काढलेले काही फोटो देखील share करत आहे.   मुलांची गृहभेट एक अविस्मरण

गाणारी शाळा

नमस्कार. आज कामाच्या व्यस्ततेमुळे भटकंतीची पाठशाळा लेखमालेतला नवा लेख लिहून तयार झाला नाही. मुंबईच्या राणी दुर्वे या माझ्या मैत्रिणीने आमच्या संस्थेच्या कार्यावर लिहिलेला लेख आज share करत आहे. साधारणपणे 4 वर्षांपूर्वी लिहिलेला हा लेख आहे. तो आम्हाला वाचायला आवडेल अशी काही मैत्रिणींची इच्छा होती. गेल्या चार वर्षात संस्थेचं काम आता प्रचंड वाढलंय. तीन शाळा, 60 वनवासी मुलांचं वसतिगृह, 400 मुलांचं माध्यान्ह भोजन, व्यवसाय प्रशिक्षण केंद्र, शिलाई केंद्र वगैरे. राणी दुर्वेच्या लेखणीतून उतरलेल्या या लेखातून आमच्या कामाची झलक आपल्याला नक्कीच मिळेल. गाणारी शाळा माझी आणि भारतीची नेमकी ओळख कधी झाली ते आता नक्की आठवत नाही. भारती म्हणजे भारती ठाकूर. नर्मदा परिक्रमेवरचे ‘नर्मदा परिक्रमा – एक अंतर्यात्रा ’ हे तिचे पुस्तक आहे. भारती, उषाताई पागे आणि निवेदिता म्हणुन त्यांची एक मैत्रीण – अशा तिघींनीच संपूर्ण नर्मदा परिक्रमा चार-सहा महिने चालुन केली होती. त्यावरचे तिचे हे अत्यंत साधे-सरळ आणि प्रांजळ वर्णन आहे. एवढी परिक्रमा केली म्हणुन कुठलाही दंभ नाही, की अभिनिवेश नाही. भारतीइतकेच नितळ-आरसपा

पुनर्जन्म

पुनर्जन्म   1986 ची गोष्ट.   कन्याकुमारीच्या विवेकानंद केंद्रात माझे कार्यकर्ता प्रशिक्षण चालू होते.   आम्ही दहा-बारा प्रशिक्षणार्थी होतो   त्यात सुरुवातीला महिला   फक्त मी आणि वर्षा   बुजोणे अशा दोघीच.   प्रशिक्षण सुरू होऊन एक दीड महिना होऊन गेला होता.   एक दिवस विवेकानंद केंद्राच्या तत्कालीन अध्यक्षा डॉक्टर लक्ष्मी   कुमारी यांनी   मला बोलवलं आणि   एका एकवीस बावीस वर्षाच्या मुलीशी   परिचय करून दिला , “  ही   शैलजा !   चेन्नई येथून आली आहे.   तुमच्याबरोबर कार्यकर्ता प्रशिक्षण शिबिरात असेल   आणि तुमच्या रूम मध्ये राहील. ”     व्वा !   अजून एक नवीन मैत्रीण मिळाली या आनंदात मी तिला आमच्या रूमवर घेऊन गेले.   काळी सावळी , टपोऱ्या डोळ्यांची , कुरळ्या केसांची पण अत्यंत कृश अशी शैलजा !   तिला पाहिल्यावर हिला काहीतरी आजार असावा असं कोणाच्याही लक्षात येई.   पण पहिल्याच भेटीत विचारणार कसं ?  शैलजा मनमोकळ्या स्वभावाची होती.   एखाद्या अबोध निष्पाप बालकासारखी मनमोकळी   हसायची ,  गप्पा मारायची.           तिला येऊन दोन तीन दिवस झाले असतील.   रात्री तिच्या   कण्हण्याचा   आवाज   आ